ارتباط حوزه نزدیک یا NFC نوعی وسیله ارتباطی بیسیم رادیویی بین دستگاه هایی مانند اسمارت فون در کنار یکدیگر است که در فاصلههای چند اینچی کاربرد دارد. این دستگاه به نوعی جایگزین بلوتوث محسوب می شود البته با این تفاوت که برای جستجوی دستگاههای اطراف زمان صرف نمی کند و تنها کافی است دستگاه دوّم را به آن چسبانده و یا نزدیک کرده و برقراری ارتباط را تایید کنید تا ارتباط NFC برقرار شود. اگرچه بلوتوث و NFC هر دو تکنولوژی های کوتاه برد هستند ولی NFC با سرعت پایین تری عمل می کند و انرژی بسیار کمتری مصرف می کند.
استانداردهای NFC پروتکل های ارتباطی و فرمت های تبادل اطلاعات را پوشش می دهند و بر پایه استانداردهای تشخیص فرکانس رادیویی (RFID) بنا شده اند.
مهمترین کاربرد NFC، پرداخت بدون تماس است که تقریبا مشابه چیزی است که امروزه در کارت های اعتباری و بلیط های الکترونیکی مشاهده می کنیم و می تواند جایگزین یا مکمّل این سیستم ها شود. به عنوان مثال گوگل والت به مشتریان این امکان را می دهد که در یک کیف پول مجازی اطلاعات کارت های اعتباری و فروشگاهی خود را ذخیره کنند و سپس از یک دستگاه دارای NFC در پایانه هایی که تراکنش های مستر کارد پی پس(MasterCard PayPass) را می پذیرند استفاده کنند. کشورهای آلمان اتریش، فنلاند، نیوزیلند، ایتالیا، ایران و ترکیه به صورت آزمایشی از سیستم های بلیط دهی NFC برای حمل و نقل عمومی استفاده کرده اند.
برای خرید با NFC، کاربر اطلاعات مربوط به کارت اعتباری خود را در گوشی هوشمند خود ذخیره میکند و در زمان خرید، گوشی را به دستگاه NFCخوان نزدیک میکند تا پرداخت انجام شود. بیشتر معاملات نیاز به تایید ندارند ولی در برخی موارد ممکن است فروشندگان در خواست تایید هویت کنند. ضمناً این نکته شایان ذکر است که دستگاههای دارای NFC تنها به عنوان فرستنده عمل نمیکنند، بلکه میتوانند به عنوان دستگاه گیرنده نیز باشند
.
امروزه تعداد گوشیهایی که از تراشه NFC استفاده میکنند و این سامانه را پشتیبانی میکنند روز به روز در حال افزایش است.
